Dies Princi

Mane est. Ego quietus adhuc cubo in lecto meo, sed ora septima est.

ego oculos aperire non possum neque me moveo tum meum cubiculum mater mea intrat,

quae excitare me vult.

In aurem mei dormientis magna voce clamat:" Johanne! mane est!".

Ego oculos operiens matrem meam apud lectum stantem video.

Deinde e lecto surgo. Vix lavare faciem possum, sed cum magno animo totum caput meum in aquam mergo. Aqua frigida est, sed solum hoc modo oculos meos aperire possum, cubiculum meum intro et fenestram aperio, per quam aer figidus intrat; itaque vestimenta mea capio et eas induo.

Pedes mei nudi sunt, quia calceos meos non repeo, itaque sororem meam cabiculum meum venire iubeo, sed illa respondet: "adhuc in lecto sum. quid vis?"

Ego dico:" ubi sunt calcei mei?". Soror mea, cui Benedicta nomen est, surgit et cubiculum meum intrat. Benedicta inquit:" Oh, Johanne puto calceos tuos in lecto canis nostri esse!"

Itaque anticos calceos induo.

Deinde ludum eo, et meis comitibus occurro.

Statim ludum intramus et in sellis considimus.

Repente ianuam aliquis aperit: latini magister est, cui Eramo nomen est, ante is nos legere iubet, deinde is nos explitat.

Ora media est, et ego domum meam redeo, sed pensa facere non volo.

Itaque in forum eo, sed primo vespere errare me intellego, itaque domum meam redeo et omnia pansa facio, sed sero dormire eo.